Παρακμιακή παθητικότητα της ελληνικής κοινωνίας

Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι αρκετά σύνθετο και πολύπλοκο. Στη βάση του βρίσκεται η παρακμιακή παθητικότητα της ελληνικής κοινωνίας για την οποία ευθύνεται το παρασιτικό σύστημα εξουσίας. Ως πρώτο μας μέλημα θα πρέπει να απαλλαγούμε από τις συμμορίες που λυμαίνονται τη χώρα και τελικά την κατέστρεψαν. Οι συμμορίες όμως δεν θα φύγουν έτσι εύκολα από μόνες τους γιατί έχουν εδραιωθεί και κερδίζουν από αυτή τη παρασιτική δραστηριότητα. Αυτό το άρθρο/video εξετάζει τα θέματα από κοινωνική διάσταση και όχι πολιτική. Σε άλλα πολιτικά άρθρα/video εξηγούμε ποιες είναι αυτές οι συμμορίες.

Επικρατεί μια γενική παθητικότητα στην ελληνική κοινωνία, κάτι σαν την σιωπή των αμνών. Πιθανότατα το παρασιτικό σύστημα εξουσίας προκάλεσε εσκεμμένα την παθητικότητα και τον βαθύ ύπνο της ελληνικής κοινωνίας ώστε να μπορεί με μεγάλη ευκολία να επιτελέσει το παρασιτικό έργο του, τη καταδυνάστευση και εκμετάλλευση των πολιτών.

Οι περισσότεροι έχουν αποδεχτεί την καταστροφή της χώρας και τη δική τους και δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να την αλλάξουν. Τρεις είναι οι εξηγήσεις. Κάποιοι θεωρούν ότι τα πράγματα θα φτιάξουν από μόνα τους με ένα μαγικό τρόπο, κάτι που δεν θα γίνει. Μια άλλη εξήγηση είναι η νοοτροπία του λουφατζή. Ο λουφατζής αφήνει τους άλλους να αγωνιστούν για να βελτιώσουν την κατάσταση ούτως ώστε να ωφεληθεί και αυτός μαζί τους, χωρίς όμως να καταβάλλει καμία προσπάθεια.

Άλλοι έχουν μια ψυχολογική κατάσταση που ονομάζεται εκμάθηση ανικανότητας. Την εκμάθηση ανικανότητας την αναφέραμε σύντομα στο βίντεο θετική ψυχολογία. Δεν έχει σχέση με τη θετική ψυχολογία αλλά είναι κάτι που ανακάλυψε ο Σέλιγκμαν που προώθησε τη θετική ψυχολογία. Στην εκμάθηση ανικανότητας οι άνθρωποι θεωρούν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να αλλάξουν μια δυσάρεστη κατάσταση ενώ στη πραγματικότητα μπορούν.

Καμία αντιμετώπιση δεν είναι σωστή. Δεν πρόκειται τα πράγματα να αλλάξουν με ένα μαγικό τρόπο, παρά μόνο εάν αγωνιστούν για αυτό πολλοί. Όταν όμως οι περισσότεροι είναι λουφατζήδες και λένε «άσε τους άλλους να τρέχουν», τότε κινητοποιούνται ελάχιστοι και δεν κατορθώνουν τίποτα. Ούτε η εκμάθηση ανικανότητας είναι σωστή δηλαδή η πεποίθηση ότι δεν γίνεται τίποτα, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν αλλά χρειάζεται προσπάθεια.

Σε πολιτικό επίπεδο χρειάζεται και συλλογική δραστηριοποίηση αλλά και αυτή ξεκινάει από την ατομική γιατί οι συλλογικότητες αποτελούνται από άτομα. Τα άτομα πρέπει να αποφασίσουν να δραστηριοποιηθούν με συλλογικό τρόπο. Πολίτες αριστερής ιδεολογίας είναι πιο δραστήριοι σε πολιτικά ζητήματα αλλά επιδιώκουν να φέρουν ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα που απέτυχε και δεν είναι δημοφιλές στους υπόλοιπους. Οι πολίτες του αστικού χώρου έχουν μεγάλη παθητικότητα σε πολιτικά ζητήματα.

Όταν τα πράγματα είναι καλά και οι πολιτικοί κάνουν σωστά τη δουλειά τους, τότε κάθε πολίτης κυττάζει τη δική του δουλειά. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι κάθε τέσσερα χρόνια να ψηφίζουμε σωστά. Τώρα όμως πρέπει να διώξουμε τις σπείρες που λυμαίνονται τη χώρα. Αλλιώς δεν υπάρχει καμία ελπίδα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Άλλοι πάλι λένε ότι δεν τους ενδιαφέρουν τα πολιτικά. Μα από τα πολιτικά εξαρτάται η οικονομία και από την οικονομία εξαρτάται η οικονομική κατάσταση του καθενός. Η πολιτική έχει μεγάλη σχέση με τη τσέπη του κάθε πολίτη και οι περισσότεροι πολίτες ενδιαφέρονται πολύ για την τσέπη τους.   

Πέρα από την παθητικότητα σε πολιτικά ζητήματα, υπάρχει και σε επαγγελματικά. Για πολλά χρόνια είχε επικρατήσει η υπαλληλική και ιδιαίτερα η δημοσιο-υπαλληλική νοοτροπία. Η προσπάθεια των περισσότερων ήταν να μπουν στο Δημόσιο μέσω του παρακμιακού πολιτικού συστήματος και ιδιαίτερα των κομμάτων εξουσίας. Εάν δεν τα κατάφερναν να διοριστούν στο Δημόσιο, τότε προσπαθούσαν να προσληφθούν στον ιδιωτικό τομέα ως υπάλληλοι, τις περισσότερες φορές πάλι μέσω του παρακμιακού πολιτικού συστήματος. Για αρκετά χρόνια το δημοσιο-υπαλληλίκι και το ιδιωτικο-υπαλληλίκι ήταν καλές επιλογές καριέρας.

Τώρα ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι καλές επιλογές. Διορισμοί στο Δημόσιο γίνονται πολύ λίγοι, είναι 1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις. Βέβαια βρίσκουν τρόπους να βάζουν και άλλους από το παράθυρο. Οι μισθοί έχουν πέσει πολύ χαμηλά. Στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, με χειρότερους μισθούς και πολύ μεγάλη ανεργία.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Κάποιοι όμως πρέπει να τις δημιουργήσουν, να δώσουν δουλειές στους εαυτούς τους αλλά και σε άλλους. Η νοοτροπία της επιχειρηματικότητας δεν υπάρχει όπως υπάρχει στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες. Επιχειρηματικότητα είναι και οι συνεταιρισμοί, για όσους προτιμούν αυτό το είδος, με την προϋπόθεση ότι δεν χρηματοδοτούνται από το κράτος.

Για αυτή τη παρακμιακή κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας φταίνε βέβαια τα δύο κόμματα εξουσίας. Οτιδήποτε γινόταν στην Ελλάδα πέρναγε μέσω από εκεί, διορισμοί δημοσίου, προσλήψεις ιδιωτικού τομέα, επιχειρηματικές προσπάθειες. Για να κάνει κανείς μια επιχείρηση έπρεπε να έχει άκρες στα δύο κόμματα εξουσίας, αλλιώς δεν είχε ελπίδα επιτυχίας. Βέβαια δεν εννοώ μικρές επιχειρήσεις, μαγαζιά, καφετέριες, ψητοπωλεία κλπ.

Η παθητικότητα δεν περιορίζεται μόνο σε πολιτικά και επαγγελματικά θέματα αλλά σε όλα. Ασχολούνται οι πολίτες και ιδιαίτερα οι νέοι, με διάφορα ασήμαντα πράγματα όπως το ποιος θα κερδίσει το Survivor, ποιος επώνυμος έκανε σχέση με ποια επώνυμη, που πήγαν διάφοροι επώνυμοι για διακοπές, εάν ένας επώνυμος είναι «φέτες», τι φόρεμα φορούσε η τάδε επώνυμη, εάν έδειξε λίγο το μπούστο της, σε ποια εκδήλωση πήγαν οι κυρίες των πλουσίων κλπ.

Κάνω μια σύντομη παρένθεση και το συνδέω με κάτι που ανέφερα στην αρχή για να δείξω ότι όλα σχετίζονται. Έχει αναρωτηθεί κανείς πως γίνεται να είναι κάποιοι διάσημοι ενώ υπάρχουν τόσοι πολλοί άσημοι με ανάλογα η καλύτερα προσόντα; Η γιατί μερικοί διατηρούνται στο στερέωμα ενώ άλλοι με ανάλογο η μεγαλύτερο ταλέντο δεν τα καταφέρνουν; Μπορεί να υπάρχουν διάφορες εξηγήσεις. Ένας όμως λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι κάποιοι από τους διάσημους που χαίρουν θαυμασμού και λατρείας, είναι μέλη σε μια από τις σπείρες που λυμαίνονται τη χώρα.