Δημόσιο και παραγωγικότητα

Το μέγεθος του δημόσιου τομέα μετριέται ως το ποσοστό των εργαζόμενων που απασχολούνται σε αυτόν, επί του συνόλου. Δεν υπάρχει σαφής συσχέτιση μεταξύ μεγέθους δημόσιου τομέα και μέσου εισοδήματος. Σύμφωνα με στοιχεία του ILO, η Σιγκαπούρη έχει ποσοστό δημόσιου τομέα 2,6%, το Μπαγκλαντές 3,1%, η Ινδία 3,8% και η Αυστρία 3,9%. Η Σιγκαπούρη και η Αυστρία βρίσκονται ψηλά ως προς το μέσο εισόδημα ενώ το Μπαγκλαντές και η Ινδία χαμηλά.

Από την άλλη πλευρά, το μέγεθος του δημόσιου τομέα είναι: Λευκορωσία 39,2%, Iράκ 37,4%, Νορβηγία 32,2%, Δανία 30,2%. Νορβηγία και Δανία βρίσκονται πολύ ψηλά παγκόσμια ως προς το μέσο εισόδημα ενώ Λευκορωσία αρκετά πιο χαμηλά και το Ιράκ ακόμη πιο χαμηλά. Η Αυστραλία βρίσκεται σχετικά ψηλά ως προς το μέγεθος του δημόσιου τομέα με 28,9% ενώ η γειτονική και παρόμοια σε πολλά Νέα Ζηλανδία σχετικά χαμηλά με 11,5%.

Ενδεικτικά κάποιες άλλες τιμές είναι σε %: Χονγκ Κονγκ 7,1 Πακιστάν 7,3 Ιαπωνία 7,7 Κατάρ 9,9 Νότιος Κορέα 10,3 Λουξεμβούργο 11,7 Γερμανία 12,9 ΗΠΑ 13,6 Πορτογαλία 14,7 Ιράν 14,9 Τσεχία 15,4 Τουρκία 15,8 Ιταλία 16 Ρουμανία 16 Ελβετία 16 Ισπανία 16,3 Γαλλία 20,5 Βέλγιο 21,1 Αίγυπτος 21,2 Ελλάδα 21,3 Καναδάς 21,6 Ιρλανδία 21,9 Βρετανία 22,5 Σερβία 23,3 Πολωνία 23,6 Ουκρανία 26,5 Κίνα 28 Σουηδία 29,3 Κροατία 29,8 Ουγγαρία 30,4 Ισραήλ 31,4 Σαουδική Αραβία 35,3 Ρωσία 40,6 Κούβα 77.

Μια ερώτηση βέβαια είναι τι παράγεται. Αν είναι πολλά τα έξοδα υγείας, ίσως να είναι ένα σημάδι πως η υγεία του πληθυσμού δεν είναι καλή. Αν είναι πολλά τα έξοδα δικαστηρίων, ίσως οι άνθρωποι είναι δικομανείς ή υπάρχει μεγάλη εγκληματικότητα. Αυτά ανεβάζουν το ΑΕΠ αλλά δεν ανεβάζουν την ευημερία. Ίσως στις σκανδιναβικές χώρες που είναι ανάμεσα στις πιο πλούσιες του κόσμου, το κράτος να προσφέρει υπηρεσίες που ανεβάζουν το ΑΕΠ αλλά δεν είναι πολύ χρήσιμες.

Το μέσο εισόδημα είναι ΑΕΠ/πληθυσμός. Το ΑΕΠ = παραγωγικότητα Χ ώρες εργασίας. Ο ιδιωτικός τομέας είναι πιο παραγωγικός από τον δημόσιο. Έτσι το ιδανικό, από άποψη παραγωγικότητας, είναι να υπάρχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό του εργατικού δυναμικού στον ιδιωτικό τομέα, σε κλάδους ψηλής παραγωγικότητας. Βέβαια πέρα από την παραγωγικότητα υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που κρίνουν τι πρέπει να προσφέρεται από τον δημόσιο τομέα.

Στην εξίσωση ΑΕΠ = παραγωγικότητα Χ ώρες εργασίας, εκτός από την παραγωγικότητα είναι και οι ώρες εργασίας. Η αύξηση του ΑΕΠ που προκαλείται από αύξηση του πληθυσμού δεν επηρεάζει το μέσο εισόδημα. Οι ώρες εργασίας αυξάνονται με μείωση της ανεργίας και της υποαπασχόλησης, αύξηση του ποσοστού του πληθυσμού στο εργατικό δυναμικό και υπερωρίες. Μια ανεργία γύρω στο 2-3 % θεωρείται φυσιολογική, ονομάζεται φυσική ανεργία και δεν είναι ανησυχητική.

Όμως όσο πιο κοντά στο 0% βρίσκεται, τόσο το καλύτερο, χωρίς το 2-3% να θεωρείται προβληματικό. Σε μια δεδομένη στιγμή, για να παράγει μια οικονομία τις μέγιστες δυνατότητες από πλευράς ωρών εργασίας πρέπει α) η ανεργία να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο 0% β) να είναι στο εργατικό δυναμικό όσοι μπορούν να δουλέψουν δηλαδή όλοι εκτός από παιδιά, σπουδαστές, συνταξιούχοι. Και όλοι αυτοί να είναι σε πλήρη απασχόληση. Κάποιοι μπορούν να προσθέσουν και υπερωρίες που άλλοι θεωρούν πέρα από τις παραγωγικές δυνατότητες του πληθυσμού σε ώρες.

Κατ΄ αυτό τον τρόπο μεγιστοποιούνται οι συνολικές ώρες εργασίας. Επίσης οι επιχειρήσεις να δουλεύουν στο μέγιστο της παραγωγικής τους δυναμικότητας. Δεν θα πιάσουν το 100% αλλά όσο πιο πολύ το πλησιάσουν, τόσο το καλύτερο. Η αύξηση της παραγωγικότητας επιτυγχάνεται με δύο τρόπους α) αυξήσεις της παραγωγικότητας στους κλάδους και β) δομική προσαρμογή ή αλλαγή σε κλάδους ψηλότερης παραγωγικότητας.

Ναι μεν είναι πιο παραγωγικός ο ιδιωτικός τομέας αλλά αν όσοι δεν μπορούν να απορροφηθούν από τον ιδιωτκό τομέα, άνεργοι και υποαπασχολούμενοι, απασχοληθούν πλήρως από κρατικές επιχειρήσεις, αυξάνεται το παραγόμενο προϊόν. Επίσης μπορεί ο ιδιωτικός τομέας να έχει για κάποιους λόγους αδυναμία να στραφεί σε τομείς ψηλής παραγωγικότητας

Πιθανώς μια κρατική επιχείρηση σε τομέα ψηλής παραγωγικότητας να είναι πιο παραγωγική από μια ιδιωτική σε κλάδο χαμηλής παραγωγικότητας. Εδώ υπάρχουν πολλά προβλήματα με την βαριά βιομηχανία που οι ψευτο-εταίροι και οι ευρωπαϊστές επέλεξαν να είναι η βαριά. Ο τουρισμός είναι χαμηλής παραγωγικότητας, εποχικός και πολύ ευάλωτος στις οικονομικές κρίσεις διότι ένα από τα πρώτα που κόβουν οι άνθρωποι στις κρίσεις είναι οι διακοπές στο εξωτερικό.

Το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης εξασφαλίζεται από τον κατώτατο μισθό, το ύψος του είναι υποκειμενικό. Η αύξηση του κατώτατου μισθού αυξάνει την ανεργία. Οι κρατικές επιχειρήσεις μπορούν να απορροφήσουν την ανεργία και εκτός από την αύξηση του παραγόμενου προϊόντος, να λύσουν και ένα κοινωνικό πρόβλημα. Για να δουλέψουν σωστά αυτά δεν πρέπει να υπάρχει μονιμότητα στο Δημόσιο.

Επομένως είναι όλοι λάθος στην Ελλάδα και αυτοί που προτιμούν τον λιγότερο παραγωγικό δημόσιο τομέα και αυτοί για τους οποίους το ιδιωτικό είναι πάντα το καλύτερο και το δημόσιο είναι ανάθεμα. Η θέση Καραμανλήδων, Μητσοτάκηδων και Σημιτικών αναχρονιστών είναι σε ένα βαθύ μπουντρούμι απ' όπου δεν θα μπορούν να προκαλέσουν περισσότερη καταστροφή. Οι Νεοταξίτες Συριζαίοι, ας έρχονται στην διακυβέρνηση μια φορά κάθε είκοσι χρόνια για να κάνει διάλλειμα η γνήσια κεντροδεξιά Αντινεοταξική κυβέρνηση.

Πέτρος