Δύο είδη μεγαλοαπατεώνων

Στο προηγούμενο άρθρο «φιλολαϊκή κεντροδεξιά» υποστηρίχθηκε ότι Σημιτικοί εκσυγχρονιστές και Μητσοτακικοί Βενιζελικοί είναι αντιλαϊκοί ελιτιστές. Δεν υπάρχουν ψηφοφόροι που έχουν αυτές τις απόψεις; Υπάρχουν! Δεν έχουν δικαίωμα πολιτικοί και κόμματα να εκφράζουν αυτές τις απόψεις; Τις έχουν! Που είναι λοιπόν το πρόβλημα ή μάλλον η μεγάλη απάτη των Σημιτικών και των Μητσοτακικών;

Χρησιμοποιείται πολύ συχνά ο όρος πολυσυλλεκτικό για διάφορα κόμματα. Τι πραγματικά σημαίνει; Ας πάρουμε το σύνολο των ψηφοφόρων, να τους τοποθετήσουμε σε μια γραμμή ανάλογα με τα πιστεύω τους και να βρούμε το μέσο. Αυτοί που είναι αριστερά του μέσου είναι κεντροαριστερά και αριστερά και αυτοί που είναι δεξιά του μέσου είναι κεντροδεξιά και δεξιά.

Θα μπορούσαμε να το χωρίσουμε σε τρία, τέσσερα ή πέντε τμήματα: 1) κεντροαριστερά κέντρο κεντροδεξιά 2) αριστερά κεντροαριστερά κεντροδεξιά δεξιά 3) αριστερά κεντροαριστερά κέντρο κεντροδεξιά δεξιά. Κανονικά χωρίζεται ακόμη σε περισσότερα τμήματα. Το σύνολο των ψηφοφόρων, χωρίζεται σε διάφορους επιμέρους χώρους. Ακόμα και μία κατηγορία όπως πχ η αριστερά έχει κομμουνιστές η αναρχικούς σε πολλές υποκατηγορίες. 

Το πρώτο ερώτημα για ένα κόμμα είναι αν θα αποτελεί κόμμα εξειδικευμένο (γωνίας) ή πολυσυλλεκτικό. Τα εξειδικευμένα έχουν βρει την μικρή πολιτική τους γωνιά (niche) Τα κόμματα εξουσίας είναι πολυσυλλεκτικά. Πολυσυλλεκτικό σημαίνει ότι συλλέγει διαφόρους επιμέρους χώρους ή πολιτικές γωνίες. Γιατί  να μην προτιμηθεί ένα κόμμα πολυσυλλεκτικό εξουσίας; Δύο είναι η βασικοί λόγοι. Θέλουν κάποιοι να είναι πιο κοντά στις απόψεις τους και να έχει ξεκάθαρες θέσεις. Επίσης είναι πιο εύκολο το κόμμα γωνίας παρά το πολυσυλλεκτικό. Ένα νέο κόμμα έχει καλύτερες πιθανότητες να τα καταφέρει ως κόμμα κόγχης (niche), παρά πολυσυλλεκτικό.

Οι κομμουνιστές ξέρουν πολύ καλά στην μεταπολίτευση ότι πολύ δύσκολα θα γίνουν ποτέ κόμμα εξουσίας. Όμως αυτές είναι οι απόψεις τους και δεν τις αλλάζουν. Κάποιοι προτιμούν να μην μπουν καν στην βουλή προκειμένου να συνθηκολογήσουν στα πιστεύω τους. Ένα παράδειγμα είναι η Λαϊκή Ενότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κόμμα γωνίας για πάρα πολλά χρόνια. Μετά την οικονομική καταστροφή και την υποδούλωση που προκάλεσαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, οι ψηφοφόροι στράφηκαν σε κόμματα γωνίας που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή.

Στον ΣΥΡΙΖΑ έκαναν τους απαραίτητους συμβιβασμούς ώστε να μετατραπούν από κόμμα γωνίας σε πολυσυλλεκτικό εξουσίας, Στην Χρυσή Αυγή δεν τους έκαναν. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που δεν κατόρθωσαν να γίνουν το πρώτο κόμμα της κεντροδεξιάς. Στο συμβιβασμό θα «στρογγύλευαν τις γωνίες», κάτι που θα τους έφερνε πιο κοντά στο κέντρο και θα τους απομάκρυνε από τα άκρα. Είναι θέμα επιλογής. Αρνήθηκαν να «βάλουν νερό στο κρασί» τους και έχασαν μια ευκαιρία. Αντί για την φυλακή θα είχαν βρεθεί στου Μαξίμου.  

Είπαμε ότι Σημίτης* και Μητσοτάκης είναι αντιλαϊκή ελιτίστικη κεντροαριστερά και κεντροδεξιά αντίστοιχα. Όμως υπάρχουν ψηφοφόροι που έχουν αυτές τις απόψεις. Οι χώροι αυτοί είναι πολύ μικροί. Ενδεχομένως να μην είναι αρκετό το ποσοστό των ψηφοφόρων για να μπουν στην Βουλή. Ενώ λοιπόν στην πραγματικότητα εκφράζουν έναν μικρό πολιτικό χώρο, σίγουρα μονοψήφιο και ενδεχομένως κάτω του 5% ή και του 3%, κατόρθωσαν με διάφορες παρασκηνιακές μηχανορραφίες να ηγούνται σε ένα πολύ μεγάλο πολυσυλλεκτικό χώρο που δεν τον εξέφραζαν. Εκεί είναι η μεγάλη απάτη!

Αν ο Σημίτης ηγείτο σε ένα μικρό κόμμα όπως το Ποτάμι και ο Μητσοτάκης σε ένα άλλο μικρό όπως η Δράση δεν θα λέγαμε ότι είναι αντιλαϊκοί λαϊκιστές. Απλά θα εξέφραζαν την άποψη ενός μικρού ποσοστού των ψηφοφόρων. Όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Για αυτό υποστηρίχτηκε ότι είναι αντιλαϊκοί ελιτιστές. Ηγούνται (ο Σημίτης στο παρελθόν) σε έναν μεγάλο χώρο αλλά έχουν τις απόψεις ενός πολύ μικρού τμήματος αυτού του χώρου, μιας ψευτοελίτ.  

Οι Καραμανλικοί είναι ένα διαφορετικό είδος πολιτικών μεγαλοαπατεώνων. Υποτίθεται ότι τα πιστεύω τους είναι πιο κοντά στο σύνολο του χώρου που ψηφίζει Νέα Δημοκρατία. Εκεί έχουμε άλλους είδους μεγαλοαπάτη. Παριστάνουν ότι πιστεύουν αυτά που εκφράζουν την μεγάλη πλειοψηφία του χώρου αλλά στην πραγματικότητα πιστεύουν άλλα. Παριστάνουν πχ ότι είναι πατριώτες όπως είναι το μεγαλύτερο μέρος του χώρου ενώ είναι κρυφό - διεθνιστές.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με Παπανδρεϊκούς (του Αντρέα) και Συριζαίους.  Δηλαδή έχουμε δύο διαφορετικά είδη πολιτικής μεγαλοαπάτης. Οι μεν εκσυγχρονιστές Σημιτικοί και Βενιζελικοί Μητσοτακικοί κατόρθωσαν με διάφορες παρασκηνιακές μηχανορραφίες να ηγούνται σε έναν μεγάλο πολυσυλλεκτικό πολιτικό χώρο ενώ στην πραγματικότητα εκφράζουν μια μικρή γωνία αυτού του χώρου. Οι δε Παπανδρεϊκοί - Συριζαίοι και Καραμανλικοί ενώ φαίνεται ότι εκφράζουν την πλειοψηφία του χώρου, στην πραγματικότητα έχουν διαφορετικά πιστεύω.

Και στις δύο περιπτώσεις πολιτικής μεγαλοαπάτης, ο πολυσυλλεκτικός χώρος δεν εκφράζεται σωστά, με βάση τις απόψεις και τα συμφέροντα των ψηφοφόρων. Άρα είναι και οι δύο περιπτώσεις αντιλαϊκού ελιτισμού. Η διαφορά είναι ότι ακολουθείται διαφορετική διαδρομή. Ποια από τις δύο πολιτικές μεγαλοαπάτες είναι χειρότερη, είναι στην κρίση του καθενός. Τον μόνο γνήσια φιλολαϊκό πολιτικό, τον Τραμπ, τον χτύπησαν αλύπητα τα σατανικά νεοταξικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. 

* Ο Σημίτης στο παρελθόν και ο Μητσοτάκης στο παρόν. 

Πέτρος