Η απάτη ΕΕ – ΝΤΠ
Η απάτη ΕΕ - ΝΤΠ
Αφού εξηγήσαμε το συγκριτικό και απόλυτο πλεονέκτημα, μπορούμε να τα συνδέσουμε με τα υπόλοιπα και να αντιληφθούμε καλύτερα την απάτη ΕΕ - ΝΤΠ. Βασική έννοια είναι η παραγωγικότητα που σχετίζεται με το οικονομικό επίπεδο και την ανταγωνιστικότητα. Το οικονομικό επίπεδο μετριέται με το κατά κεφαλή εισόδημα σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης. Έτσι διορθώνεται η στρέβλωση του επιπέδου τιμών.
Οι ευρωπαϊστές Νεοταξίτες εκμεταλλεύονται την αύξηση του επιπέδου τιμών για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση της βελτίωσης του οικονομικού επιπέδου. Αυξάνονται μισθοί και συντάξεις, όχι επειδή ανεβαίνει το οικονομικό επίπεδο αλλά επειδή ανεβαίνουν όλες οι τιμές. Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης έχουν χαμηλότερο οικονομικό επίπεδο σε σχέση με της Δυτικής.
Χώρες με χαμηλότερο οικονομικό επίπεδο έχουν χαμηλότερη παραγωγικότητα. Αυτό σημαίνει πως τα προϊόντα και οι υπηρεσίες τους είναι λιγότερο ανταγωνιστικά, σε σχέση με αυτά των χωρών της Δυτικής Ευρώπης. Άλλος ένας παράγοντας που υπεισέρχεται είναι το επίπεδο τιμών. Ενδέχεται χώρες με χαμηλότερη παραγωγικότητα να μπορούν να ανταγωνιστούν άλλες με ψηλότερη, αν έχουν χαμηλότερο επίπεδο τιμών.
Το επίπεδο τιμών επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από την ισοτιμία του νομίσματος. Αυτό το τελευταίο όπλο, το απεμπόλησαν οι χώρες χαμηλότερης παραγωγικότητας που μπήκαν στο ευρώ. Βέβαια δεν είναι σίγουρο πως το χαμηλότερο επίπεδο τιμών είναι αρκετό ώστε να κάνει ανταγωνιστικά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες χωρών με χαμηλότερη παραγωγικότητα.
Θα πρέπει να το εξετάσουμε κατά περίπτωση. Στην περίπτωση της Ελλάδας, πιθανότατα δεν αρκούσε καθώς η διάβρωση της ελληνικής βιομηχανίας και βιοτεχνίας είχε αρχίσει πριν την είσοδο στο ευρώ. Η ευρωζώνη έκανε την ήδη προβληματική κατάσταση πολύ χειρότερη. Δηλαδή και η συμμετοχή στην ΕΕ ήταν επιζήμια αλλά με το ευρώ έγινε ακόμη πιο επιζήμια.
Οι ευρωπαϊστές επικαλούνται την θεωρία του συγκριτικού πλεονεκτήματος του Ρικάρντο. Λένε πως ακόμη κι αν αρκετές χώρες της ΕΕ έχουν χαμηλότερη παραγωγικότητα, μπορούν όλες οι χώρες να ωφεληθούν, αν όλες επικεντρωθούν σε τομείς που είναι πιο παραγωγικοί, ανεξάρτητα αν είναι λιγότερο παραγωγικοί από αντίστοιχους άλλων χωρών της ΕΕ.
Αυτό για να λειτουργήσει χρειάζεται προστατευτισμό, κάτι που δεν υπάρχει στην ΕΕ και είναι ανάθεμα για τους ευρωπαϊστές Νεοταξίτες. Χρειάζεται απόλυτο πλεονέκτημα ή προστατευτισμός. Χωρίς προστατευτισμό, οι χώρες χαμηλότερης παραγωγικότητας δηλαδή οι χώρες χαμηλότερου οικονομικού επιπέδου, ζημιώνονται απο την συμμετοχή τους στην ΕΕ.
Εκτός αυτού, το επιχείρημα του συγκριτικού πλεονεκτήματος έχει άλλα τρία τρωτά σημεία. Ταυτόχρονα με την ωφέλεια από την εξειδίκευση σε πιο παραγωγικούς κλάδους, συμβαίνει υποκατάσταση εγχώριων από εισαγόμενα που μειώνει την παραγωγή και αύξηση των εξαγωγών που αυξάνει την παραγωγή. Η διαφορά τους είναι πιο σημαντική από την ωφέλεια της εξειδίκευσης σε πιο παραγωγικούς κλάδους.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η εξειδίκευση έγινε σε λιγότερο παραγωγικούς κλάδους. Πιθανώς να συνέβη και σε άλλες χώρες χαμηλότερου οικονομικού επιπέδου. Τέλος και οι δύο θεωρίες πλεονεκτήματος, έχουν στατική και όχι δυναμική θεώρηση. Η παραγωγικότητα μπορεί να αυξηθεί αλλά για να συμβεί αυτό, οι κλάδοι θα πρέπει να προστατευτούν, κάτι που δεν συμβαίνει στην ΕΕ.
Μάλιστα η βελτίωση του οικονομικού επιπέδου μπορεί να συμβεί μόνο με βελτίωση της παραγωγικότητας και στροφή σε κλάδους ψηλής παραγωγικότητας. Οι χώρες που βρίσκονται σε χαμηλότερο οικονομικό επίπεδο, μπορούν και πρέπει να έχουν αρκετά ψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης από άλλες που είναι πιο ψηλά. Αυτό κρίνει πόσο επιζήμια είναι η συμμετοχή στην ΕΕ, για χώρες που βρίσκονται σε χαμηλότερο οικονομικό επίπεδο.
Μπορεί μια χώρα χαμηλότερου οικονομικού επιπέδου να έχει βελτίωση του οικονομικού επιπέδου της ακόμη και στην ΕΕ. Η Ελλάδα είναι στην ΕΕ πάνω από σαράντα χρόνια. Ας πούμε πως σε σαράντα χρόνια, μια χώρα έχει βελτίωση του οικονομικού επιπέδου της 50% δηλαδή αυξάνει 1,5 φορά. Αυτό σημαίνει πως ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης είναι 1%.
Οι ευρωπαϊστές Νεοταξίτες το παρουσιάζουν ως μεγάλη επιτυχία ενώ πιθανώς είναι τεράστια αποτυχία. Διότι με μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 3%, θα είχε αυξηθεί 3,26 φορές το οικονομικό επίπεδο δηλαδή θα ήταν υπερδιπλάσιο από αυτό που είναι με 1%. Οι ευρωπαϊστές Νεοταξίτες εκμεταλλεύονται την άγνοια των ψηφοφόρων για αποδεκτούς ρυθμούς ανάπτυξης και παρουσιάζουν την παταγώδη αποτυχία ως μεγάλη αποτυχία.
Η Ανατολική Ευρώπη μπορεί να έχει αρκετά ψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης από την Δυτική, μόνο αν αποτελέσει ξεχωριστό γκρουπ. Ένας ρεαλιστικός στόχος είναι να φθάσει το οικονομικό επίπεδο της Δυτικής σε 25 - 30 χρόνια. Αυτό θα χρειαστεί 2% ψηλότερους ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης. Βέβαια δεν αποκλείεται να γίνει νωρίτερα, αν επιτευχθεί ακόμη μεγαλύτερη διαφορά στους ρυθμούς ανάπτυξης.