Μας κοροϊδεύουν οι ευρωπαϊστές

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πως μας κοροϊδεύουν επί δεκαετίες οι ευρωπαϊστές Νεοταξίτες. Έχει να κάνει με τις έννοιες της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας που συνδέονται μεταξύ τους. Η παραγωγικότητα συνδέεται επίσης με το οικονομικό επίπεδο όπως θα εξηγηθεί αργότερα. Να δώσω ένα παράδειγμα με δύο υποθετικά εργοστάσια.

Στο πρώτο εργοστάσιο, ένας εργάτης παράγει 100 ζευγάρια αθλητικά παπούτσια, σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Στο δεύτερο εργοστάσιο, ένας εργάτης παράγει 135 ζευγάρια από τα ίδια παπούτσια, στο ίδιο διάστημα. Το δεύτερο εργοστάσιο είναι πιο παραγωγικό από το πρώτο. Η άλλη όψη είναι το χαμηλότερο κόστος παραγωγής.

Ας πούμε πως το διάστημα είναι 1 μήνας ή 160 ώρες και οι εργάτες παίρνουν 6,25 ευρώ την ώρα. Αν κάνουμε τις πράξεις, θα βρούμε πως στο πρώτο εργοστάσιο, το εργατικό κόστος είναι 10 ευρώ το ζευγάρι ενώ στο δεύτερο είναι 7,4 ευρώ το ζευγάρι. Το πιο παραγωγικό έχει χαμηλότερο εργατικό κόστος ανά μονάδα προϊόντος.

Ας υποθέσουμε πως τα δύο εργοστάσια είναι σε διαφορετικές χώρες, με διαφορετικά εργατικά κόστη. Στο δεύτερο εργοστάσιο, ο εργάτης παίρνει 8,45 ευρώ την ώρα. Τότε το κόστος ανά μονάδα προϊόντος γίνεται 10 ευρώ ανά ζευγάρι παπούτσια, όσο και στο πρώτο εργοστάσιο. Στο παράδειγμα επιλέχθηκαν έτσι οι τιμές ώστε να είναι ίδια τα κόστη, στα δύο εργοστάσια.

Στην πράξη, η διαφορά στο εργατικό κόστος μπορεί να μην είναι αρκετή ώστε να κάνει ίσα τα κόστη στα δύο εργοστάσια. Ενδέχεται να συμβεί και το αντίστροφο. Να είναι τόσο μεγάλη η διαφορά που να κάνει το κόστος ανά ζευγάρι χαμηλότερο στο πρώτο εργοστάσιο, παρόλο που έχει χαμηλότερη παραγωγικότητα από το δεύτερο.

Το κόστος επηρεάζει την τιμή του προϊόντος. Κανένας καταναλωτής δεν θα επιλέξει ένα προϊόν, όταν μπορεί να αγοράσει τον ίδιο τύπο και την ίδια ποιότητα σε χαμηλότερες τιμές. Το πρώτο εργοστάσιο είναι σαφώς μη ανταγωνιστικό, αν έχει το ίδιο επίπεδο τιμών με το δεύτερο. Ίσως καταφέρνει να είναι ανταγωνιστικό, αν έχει χαμηλότερο επίπεδο τιμών.

Να θεωρήσουμε πως το πρώτο εργοστάσιο είναι στην Ελλάδα ή σε μια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης. Αφού έχουν χαμηλότερο οικονομικό επίπεδο, σε σχέση με την Δυτική, θα έχουν και χαμηλότερη παραγωγικότητα. Να θεωρήσουμε πως το δεύτερο εργοστάσιο είναι σε μια χώρα της Δυτικής Ευρώπης, με ψηλότερη παραγωγικότητα, ας πούμε στην Γερμανία.

Με ίδιο ή παραπλήσιο επίπεδο τιμών, το ελληνικό εργοστάσιο είναι μη ανταγωνιστικό. Τι σημαίνει αυτό; Ο κλάδος παραγωγής αθλητικών παπουτσιών αποτελείται από πολλά εργοστάσια. Η παραγωγικότητα το κλάδου είναι ο σταθμισμένος μέσος όρος όλων των εργοστασίων. Ο ελληνικός κλάδος θα έχει χαμηλότερη παραγωγικότητα από τον γερμανικό και τα ελληνικά αθλητικά παπούτσια θα είναι μη ανταγωνιστικά.

Έτσι τα γερμανικά παπούτσια θα πάρουν ένα μεγάλο μερίδιο από την ελληνική αγορά αθλητικών παπουτσιών και η εγχώρια παραγωγή θα μειωθεί σημαντικά. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την μείωση του ΑΕΠ (Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος) και κατ' επέκταση του κατά κεφαλή εισοδήματος που καθορίζει πόσο πλούσια είναι μια χώρα.

Έτσι η Γερμανία θα πλουτίσει και η Ελλάδα θα φτωχύνει, αυτό που συνέβη στην ευρωπαϊκή πορεία δηλαδή οικονομική καταστροφή. Για να μην φτωχύνει η Ελλάδα, θα έπρεπε να πάρει μερίδιο αντίστοιχης αξίας σε κάποια γερμανική αγορά. Αυτό όμως δεν μπορεί να το κάνει επειδή τα προϊόντα της δεν είναι ανταγωνιστικά λόγω χαμηλότερης παραγωγικότητας.

Τι θα συνέβαινε αν δεν είμαστε στην ΕΕ; Θα προστατευόταν ο κλάδος ώστε να μην υπάρχουν οι αρνητικές συνέπειες. Δεν είναι μόνο πως πέφτει (ή ανεβαίνει λιγότερο) το ΑΕΠ και το κατά κεφαλή εισόδημα. Αυξάνεται η ανεργία από τις επιχειρήσεις που κλείνουν καθώς τα εγχώρια προϊόντα δεν μπορούν να ανταγωνιστούν με προϊόντα χωρών ψηλότερης παραγωγικότητας. Η παραγωγικότητα μπορεί να βελτιωθεί και να ανέβει.

Μέχρι να συμβεί αυτό, ένας κλάδος θα πρέπει να προστατευτεί γιατί αλλιώς δεν θα μπορέσει να επιβιώσει από τον ανταγωνισμό χωρών με πιο ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες. Η καλύτερη ανταγωνιστικότητα μπορεί να οφείλεται στην ψηλότερη παραγωγικότητα ή στο χαμηλότερο επίπεδο τιμών. Kάποιες χώρες της ΕΕ, με χαμηλότερο οικονομικό επίπεδο και χαμηλότερη παραγωγικότητα, είχαν μια μικρή πιθανότητα να καταφέρουν να ανταγωνιστούν, λόγω χαμηλότερου επιπέδου τιμών.

Η συμμετοχή στο ευρώ, χειροτέρευσε την κατάσταση διότι ανέβασε το επίπεδο τιμών. Με την είσοδο στην Ευρωζώνη, μηδένισαν αυτή την μικρή πιθανότητα. Η συναλλαγματική ισοτιμία είναι καθοριστικός παράγοντας του επιπέδου τιμών αλλά όχι ο μοναδικός. Όμως με το εγχώριο νόμισμα, το επίπεδο τιμών θα ήταν αρκετά χαμηλότερο και τα προϊόντα πιο ανταγωνιστικά. Για χώρες χαμηλότερης παραγωγικότητας, η συμμετοχή στην ΕΕ είναι αρκετά προβληματική και η συμμετοχή στην Ευρωζώνη άκρως προβληματική.

Κύρια σημεία