Θα γίνουμε Ιρλανδία;

Το Λουξεμβούργο και η Ιρλανδία είναι οι χώρες της ΕΕ που βρίσκονται στην κορυφή της λίστας αγοραστικής δύναμης. Κάποιος αναγνώστης παρατήρησε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ιρλανδίας δηλαδή να γίνουμε μια δεύτερη Ιρλανδία εντός της ΕΕ. Αυτό δεν γίνεται για τρεις λόγους. Πρώτον, αν ξεκινήσουμε τώρα το μοντέλο της Ιρλανδίας, θα μας πάρει σαράντα με πενήντα χρόνια. Δεύτερον είναι πολύ διαφορετικές οι συνθήκες των δύο χωρών. Τρίτον, η Ιρλανδία είναι η χώρα με τις περισσότερες πιθανότητες να βγει από την σημερινή ΕΕ, με δεύτερη την Ελλάδα.

Ένας σημαντικός λόγος που η Ιρλανδία τα πηγαίνει τόσο καλά οικονομικά είναι τα αμερικανικά κεφάλαια. Η Ελλάδα δεν μπορεί να αποκτήσει ποτέ την ίδια σχέση που έχει η Ιρλανδία με τις ΗΠΑ. Είναι λίγο πιο μικρή από την Ελλάδα σε πληθυσμό, περίπου εφτά εκατομμύρια. Βρίσκεται σε μια διαφορετική γειτονιά του πλανήτη, στο άλλο άκρο της Ευρώπης, όπου στην περιοχή δεν υπάρχουν τόσα προβλήματα.

Είναι η χώρα της Ευρώπης που βρίσκεται γεωγραφικά πιο κοντά στις ΗΠΑ. Η απόσταση Δουβλίνο – Βοστώνη είναι περίπου όσο Δουβλίνο – Αθήνα. Μιλούν την ίδια γλώσσα, αγγλικά. Οι Αμερικάνοι ιρλανδικής καταγωγής είναι πολύ περισσότεροι από τους ελληνικής καταγωγής. Λόγω γεωγραφικής εγγύτητας, ταξιδεύουν πιο εύκολα στην χώρα καταγωγής τους.

Τουλάχιστον είκοσι Πρόεδροι των ΗΠΑ, έχουν σε κάποιο ποσοστό ιρλανδική καταγωγή, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Συμπεριλαμβάνονται Μπάιντεν, Ομπάμα, Μπους, Κλίντον, Κάρτερ, Νίξον. Ο Κέννεντυ ήταν 100% Ιρλανδός και ο Ρέγκαν σε μεγάλο βαθμό. Είναι από τους πιο δημοφιλείς Προέδρους, ο Κέννεντυ για τους Δημοκρατικούς και ο Ρέγκαν για τους Ρεπουμπλικάνους.

Ο Ρέγκαν ξεκίνησε την δεκαετία του ‘80, ένα πρόγραμμα οικονομικής συνεργασίας μεταξύ ΗΠΑ και Ιρλανδίας, όταν επισκέφτηκε την περιοχή απ’ όπου καταγόταν ο πατέρας του. Έχουν χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές για επιχειρήσεις. Εδώ, αν ποτέ προσπαθήσει κάποια κεντροδεξιά κυβέρνηση να το κάνει, θα ξεσηκωθεί η κεντροαριστερά – αριστερά και δεν θα περάσει.

Εκτός αυτού, το σχέδιο ΝΤΠ - ΕΕ έχει πολλά προβλήματα, δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Η κατάσταση στην Ουκρανία είναι απόρροια του σχεδίου ΝΤΠ – ΕΕ. Έτσι οδηγούμαστε σε μια εναλλακτική παγκοσμιοποίηση, με πιθανή την τριχοτόμηση Ευρώπης – ΕΕ – ΝΑΤΟ. Σε αυτή την περίπτωση, η Ιρλανδία θα είναι σίγουρα μαζί με ΗΠΑ – Βρετανία όπου πιθανότατα θα συμμετέχουν Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία.

Η Ελλάδα θα είναι σε αυτό το γκρουπ ή στο ίδιο γκρουπ με την Ρωσία. Δεν θα γίνουμε Ιρλανδία εντός της ΕΕ αλλά μπορεί να βρεθούμε στο ίδιο γκρουπ με την Ιρλανδία και σε βάθος χρόνου, με τις κατάλληλες προϋποθέσεις, να πλησιάσουμε την αγοραστική της δύναμη όπως και των ΗΠΑ που είναι ψηλότερη. Και στο γκρουπ της Ρωσίας να βρεθούμε, θα είναι πολύ καλύτερα από τώρα. Σίγουρα δεν θα είμαστε στο ίδιο γκρουπ με Γερμανία – Γαλλία γιατί η συμπόρευση με αυτές τις χώρες, οδήγησε αποδεδειγμένα στην καταστροφή.

Τα στοιχεία βρίσκονται παντού και είναι αδιαμφισβήτητα. Από αυτά αποδεικνύεται η οικονομική καταστροφή της χώρας. Φαίνεται πως κάποιοι αναγνώστες ακόμη δυσκολεύονται να αντιληφθούν την διαφορά μεταξύ ονομαστικών τιμών και σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης. Να κάνω άλλη μια προσπάθεια γιατί πρέπει να γίνει οπωσδήποτε αντιληπτό από όλους. Οι ονομαστικές τιμές δίνουν διαφορετική εικόνα.

Ας πούμε πως κάποιος κάνει 500 $ τον μήνα. Ο καφές έχει 2 $, ένα καλό παντελόνι 20 $ και δύο άτομα σε ένα μέσο εστιατόριο πληρώνουν 10$. Το εισόδημα του αγοράζει 250 καφέδες, 25 παντελόνια και 50 γεύματα για δύο άτομα. Αν ο μισθός του πάει στα 1000 $ τον μήνα, γίνεται πλουσιότερος σε εισόδημα; Ναι, αν οι άλλες τιμές παραμείνουν ίδιες. Ας υποθέσουμε πως ο καφές πάει 4 $, ένα καλό παντελόνι 40 $ και ένα γεύμα για δύο άτομα σε μέσο εστιατόριο 20 $. Τότε έχει παραμείνει στο ίδιο επίπεδο, παρόλο που σε ονομαστική τιμή, ο μισθός του έχει διπλασιαστεί. Πάλι το εισόδημα του αγοράζει 250 καφέδες, 25 παντελόνια και 50 γεύματα για δύο άτομα.

Με το ευρώ, ανέβηκαν οι μισθοί αλλά δεν γίναμε πλουσιότεροι γιατί ανέβηκαν όλες οι τιμές. Έχουμε γίνει πλουσιότεροι ΣΕ ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ από το ‘81 (ή το '74); Πιθανώς αλλά δεν είναι σίγουρο, αμφισβητείται. Τα ελληνικά στατιστικά δεν είναι εμπιστοσύνης, ειδικά σαράντα χρόνια πριν. Ακόμη και να δεχτούμε πως ισχύει, όλες οι χώρες, μακροχρόνια έχουν βελτίωση του οικονομικού τους επιπέδου. Υπάρχουν περίοδοι ανάπτυξης, στασιμότητας και ύφεσης. Σε βάθος χρόνου, επιτυγχάνεται ανάπτυξη για όλες σχεδόν της χώρες.

Η οικονομική πρόοδος είναι δεδομένη για όλες σχεδόν τις χώρες. Το ζήτημα είναι πόσο προοδεύει μια χώρα σε σχέση με τις υπόλοιπες. Ίσως γίνει κατανοητό με ένα παράδειγμα. Διάφοροι δρομείς ξεκινούν ένα μαραθώνιο. Είναι δεδομένο πως θα διανύσουν όλοι κάποια απόσταση. Ένας δρομέας βρίσκεται στο πέμπτο χιλιόμετρο ενώ οι υπόλοιποι είναι στο όγδοο. Δεν μπορεί να πει κανείς «καλά τα πάει, έκανε πέντε χιλιόμετρα» όταν οι άλλοι έχουν κάνει οκτώ.

Αυτό κάνει το πολιτικό και μιντιακό σύστημα. Λένε οι μεγαλοαπατεώνες «καλά τα πάμε» επειδή απλά υπάρχει διαχρονικά κάποια οικονομική πρόοδος (αν υπάρχει γιατί αμφισβητείται) που είναι δεδομένη για όλες τις χώρες. Η Ελλάδα όμως μένει διαρκώς πίσω σε σχέση με τις άλλες χώρες, όπως αποδεικνύεται από τον πίνακα του World-data. Παρόμοια στοιχεία μπορούν να βρεθούν σε διάφορες πηγές, στο Διαδίκτυο και αλλού. Δεν είναι μόνο η καταστροφή που προκάλεσαν η ευρωπαϊκή πορεία, η συμμετοχή στην Ευρωζώνη και η διαχείριση των ευρωπαϊστών.

Είναι και η συστηματική διαχρονική εξαπάτηση. Αποδεικνύεται από τον πίνακα πως για σαράντα δύο χρόνια (ή σαράντα εννέα από το ‘74) μας εξαπατούν συστηματικά, παρουσιάζοντας πως «όλα πάνε καλά» ενώ στην πραγματικότητα όλα πήγαιναν και πηγαίνουν κατά διαόλου. Όταν έχεις να κάνεις με κάποιους που είναι αποδεδειγμένα απατεώνες, δεν μπορείς να πιστέψεις ούτε μια λέξη από αυτά που λένε.

Πως είναι δυνατόν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να παίρνουν έστω και μία ψήφο; Δεν το χωράει ο νους μου. Διαδώστε παντού την αλήθεια για να καταλάβουν οι άνθρωποι σε αυτή την χώρα, τα έργα και τις ημέρες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και ειδικά Καραμανλή και Σημίτη που βρίσκονται πίσω από τον Μητσοτάκη. Να βάλουμε ένα τέλος στην οικονομική εξόντωση και να διώξουμε τα τέρατα από τις καρέκλες που έχουν πιάσει και δεν λένε να ξεκουμπιστούν.

Στάθης