Εξουσίες πολιτών

Υπήρξαν πολλές ερωτήσεις και αντιρρήσεις γύρω από το ζήτημα που εξετάσθηκε στο άρθρο «παράνομη η κυβέρνηση». Θα προσπαθήσω να τα εξηγήσω καλύτερα. Οι ενέργειες του πατέρα αρνητή Γιάννη Σαριανίδη ή των «Ελλήνων Αυτόχθονων Ιθαγενών» μπορεί να φαίνονται τελείως παράλογες σε κάποιους όμως δεν είναι. Έχουν κάποια λογική. Δεν λέω πως είναι σωστές.

Ξεκινούν από κάτι που ίσως αρκετοί δεν ξέρουν ενώ θα έπρεπε. Όλες οι εξουσίες ανήκουν στους πολίτες που τις παραχωρούν. Όλες οι εξουσίες είναι οι εξής τρεις: νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική. Η νομοθετική παραχωρείται στους βουλευτές, η εκτελεστική στην κυβέρνηση και η δικαστική στα δικαστήρια.

Πολλοί θεωρούν ότι οι ανώτεροι άρχοντες είναι ο/η Πρόεδρος και ο Πρωθυπουργός και πως το Σύνταγμα είναι πάνω από όλα. Πρόεδρος και Πρωθυπουργός έχουν την ανώτερη παραχωρημένη εξουσία και το Σύνταγμα είναι προϊόν παραχωρημένης εξουσίας και πάνω από τους νόμους. Το Σύνταγμα δίνει έναν γενικό μπούσουλα μέσα στον οποίο πρέπει να κινηθούν οι νόμοι.

Το Σύνταγμα και οι νόμοι δεν προέρχονται από μία ανώτερη δύναμη αλλά ψηφίζονται από την Βουλή. Η Βουλή μπορεί να αλλάξει τους νόμους και το Σύνταγμα. Η ανώτερη παραχωρημένη νομοθετική εξουσία βρίσκεται στην Βουλή καθώς μπορεί να αλλάξει το Σύνταγμα. Η νομοθετική εξουσία των πολιτών είναι ανώτερη από αυτή των βουλευτών διότι των βουλευτών προέρχεται από αυτή των πολιτών.

Το Σύνταγμα όπως και οι νόμοι είναι νομικά έγγραφα ή κείμενα, δεν είναι εξουσίες. Προκύπτουν από την νομοθετική εξουσία της Βουλής που προέρχεται από την νομοθετική εξουσία των πολιτών. Δεν υπάρχει τίποτα παράνομο και τίποτα αντισυνταγματικό εξ ορισμού και για πάντα. Υπάρχουν παράνομα και αντισυνταγματικά με την ισχύουσα νομοθεσία και το ισχύον Σύνταγμα. Αυτά όμως μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή.

Το Ρωμαϊκό Δίκαιο είναι ένας χρήσιμος οδηγός και τίποτα παραπάνω. Δεν είναι δεσμευτικό αλλά επικουρικό. Τα Δίκαια και τα Συντάγματα άλλων χωρών είναι επίσης επικουρικά και όχι δεσμευτικά. Το Ελληνικό Δίκαιο και το Ελληνικό Σύνταγμα πρέπει να πηγάζει από την βούληση των πολιτών της Ελλάδας στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή που μπορεί να διαφέρει σε αρκετά σημεία από το Ρωμαϊκό ή το Βρετανικό Δίκαιο και τα Συντάγματα άλλων χωρών.

Οι τρεις εξουσίες ανήκουν στους πολίτες συνολικά και σε καθένα ατομικά καθώς το σύνολο απαρτίζεται από άτομα. Αφού η εξουσία ανήκει σε κάποιο άτομο, έχει δικαίωμα να την ανακαλέσει, ανεξάρτητα τι λέει το Σύνταγμα γιατί η νομοθετική εξουσία των πολιτών υπερτερεί αυτής του Συντάγματος. Όταν ανακαλεί τις εξουσίες που έχει παραχωρήσει, τις αποκτά πάλι ο ίδιος.

Έτσι θεωρητικά μπορεί να μοιράζει πρόστιμα και ποινές αφού έχει την νομοθετική και δικαστική εξουσία. Φτιάχνει τους νόμους και τους εφαρμόζει κατά το δοκούν. Το ζήτημα είναι πολιτικό και όχι νομικό όπως το ζήτημα των νόμων και του Συντάγματος είναι πολιτικό και όχι νομικό. Η εφαρμογή των νόμων είναι θέμα νομικό, των δικαστηρίων και των δικηγόρων.

Άλλο νομικό ζήτημα και άλλο νομοθετική ή δικαστική εξουσία που ανήκει στον λαό δηλαδή στους πολίτες. Οι πολίτες αφήνουν αυτούς που έχουν σπουδάσει νομικά, τους δικαστές και τους δικηγόρους, να ασχοληθούν με αυτά τα θέματα. Παραχωρούν την νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική εξουσία αλλά δεν τις χαρίζουν. Είναι δικές τους και μπορούν να τις πάρουν πίσω.

Είναι κάπως όπως αναφέρθηκε στο παράδειγμα του σπιτιού. Αυτό που είναι δικό σου, το κάνεις ό,τι θέλεις. Αν το θέλεις για ιδιοκατοίκηση, μπορείς να διώξεις τον ενοικιαστή. Δηλαδή το παραχωρείς στον ενοικιαστή αλλά δεν το χαρίζεις και όποτε θέλεις το παίρνεις πίσω, δίνοντας βέβαια τον απαιτούμενο χρόνο για να βρει κάτι άλλο. Παρομοίως μπορείς να πάρεις πίσω την εξουσία που σου ανήκει.

Ας υποθέσουμε πως έχουμε Δημοκρατία, κάτι που δεν συμβαίνει. Ένας πολίτης ή μία ομάδα πολιτών, μπορούν να ανακαλέσουν τις εξουσίες. Οι υπόλοιποι όμως δεν τις έχουν ανακαλέσει. Επομένως η κυβέρνηση, η Βουλή, τα δικαστήρια εξακολουθούν να έχουν την εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική εξουσία για λογαριασμό των υπολοίπων που τους τις έχουν παραχωρήσει και δεν τις έχουν ανακαλέσει.

Αυτοί που ανακάλεσαν πρέπει να θέσουν εαυτούς εκτός συνόλου, κάτι που δεν είναι εύκολο καθώς ζουν, κινούνται και εργάζονται εντός του συνόλου. Θα μπορούσαν να απομονωθούν σε μία περιοχή. Αν αυτό όμως το έκαναν πολλοί, θα είχαμε κατάργηση του κράτους, κάτι που θα αρέσει στους αναρχικούς και αναρχοκαπιταλιστές αλλά όχι στους υπόλοιπους.

Επιπλέον ενώ θεωρητικά κάθε πολίτης έχει νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική εξουσία, πρακτικά είναι αδύνατο να την εφαρμόζει καθένας από μόνος του. Φανταστείτε καθένας να έφτιαχνε τους δικούς του νόμους, να έπαιρνε τις δικές του δικαστικές αποφάσεις και να έκανε τις δικές του ενέργειες διακυβέρνησης. Δεν είναι δυνατό κάτι τέτοιο, είναι τελείως χαοτικό.

Είναι ζήτημα όμως πρακτικό και πολιτικής και όχι νομικό. Η νομοθετική εξουσία των πολιτών είναι πάνω από αυτή των βουλευτών και σε αυτούς την παραχωρούν. Η νομοθετική εξουσία των βουλευτών είναι πάνω από το Σύνταγμα καθώς έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν το Σύνταγμα που δεν είναι εξουσία αλλά νομικό κείμενο, ένα σύνολο άρθρων.

Αφού η νομοθετική εξουσία των πολιτών είναι πάνω από των βουλευτών, τότε είναι και πάνω από το Σύνταγμα. Το θέμα είναι πως ασκείται αυτή η εξουσία (και οι άλλες δύο, δικαστική και εκτελεστική). Ναι μεν ανήκει στον καθένα ατομικά και μπορεί να την ανακαλέσει αλλά μπορεί να ασκούνται οι εξουσίες από τον καθένα ατομικά; Αυτό είναι κάτι χαοτικό που η μεγάλη πλειοψηφία δεν δέχεται.

Επομένως οι εξουσίες ανήκουν στον κάθε πολίτη ατομικά αλλά μπορούν να ασκούνται συλλογικά άμεσα ή έμμεσα. Αυτό όμως δεν προκύπτει επειδή το λέει το Σύνταγμα αλλά η λαϊκή βούληση που υπερτερεί του Συντάγματος. Στην Αρχαία Αθήνα αποφάσιζαν άμεσα για νομικά, εκτελεστικά και δικαστικά θέματα. Μπορεί και πρέπει να μπει λίγο περισσότερη άμεση δημοκρατία.

Στάθης