Ξένοι στο ίδιο κόμμα

 προηγούμενο Η οργή των συντηρητικών

Υπήρξε η ερώτηση αν στις ΗΠΑ, στους κεντροδεξιούς Ρεπουμπλικάνους υπάρχουν μη συντηρητικοί. Η απάντηση είναι πως δεν το γνωρίζω. Ακόμα και να υπάρχουν, εκεί το σύστημα είναι δικομματικό. Στην Ελλάδα όπως και σε πολλές άλλες χώρες, το σύστημα είναι διπολικό πολυκομματικό. Δηλαδή έχουμε δύο κόμματα εξουσίας αλλά πέντε έως οκτώ κόμματα εντός Βουλής και πολύ περισσότερα να παίρνουν μέρος στις εκλογές.

Όταν υπάρχουν μόνο δύο κόμματα, μπορεί να στριμωχτούν στο ίδιο κόμμα διάφοροι πολιτικοί χώροι. Το κατά πόσο το ένα ή το άλλο σύστημα είναι καλύτερο, αποτελεί ένα άλλο θέμα συζήτησης. Μπορούν να υποστηριχτούν συν και πλην και για τις δύο περιπτώσεις. Όμως από την στιγμή που δεν έχουμε δικομματικό σύστημα στην Ελλάδα, οι διαφορετικοί πολιτικοί χώροι πρέπει να εκφράζονται από διαφορετικά κόμματα.

Αν ποτέ γίνει δικομματικό το σύστημα στην Ελλάδα, μπορούμε να το ξανασυζητήσουμε σε λεπτομέρεια. Εν συντομία έχω να πω το εξής. Ας πούμε πως έχουμε δικομματικό σύστημα και σε ένα κόμμα στριμώχνονται συντηρητικοί και μη συντηρητικοί οικονομικά φιλελεύθεροι. Αν στην βάση δηλαδή στους ψηφοφόρους, η αναλογία είναι τέσσερα προς ένα (4/1), σε κάθε τέσσερις συντηρητικούς να αντιστοιχεί ένας μη συντηρητικός, η ίδια αναλογία θα πρέπει να είναι και στην κορυφή.

Τώρα στην Νέα Δημοκρατία έχουμε το 100% της κορυφής να είναι μη συντηρητικοί ενώ θα έπρεπε να είναι μόνο 20%. Γιατί θα πρέπει να δεχτούμε πως η αναλογία συντηρητικών – μη συντηρητικών οικονομικά φιλελεύθερων είναι τέσσερα προς ένα; Τα αποτελέσματα των εκλογών δείχνουν πως είναι πολύ ψηλότερη (40/1). Τα μη συντηρητικά κόμματα του οικονομικού φιλελευθερισμού όπως η Δράση, πήραν πολύ χαμηλά ποσοστά στις εκλογές. Σε άλλες χώρες παίρνουν μονοψήφια ποσοστά.

Το Ποτάμι πήγε καλύτερα από την Δράση. Το Ποτάμι όμως ανήκε στον γκρουπ των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών (S&D) και όχι στο Renew Europe, πρώην ALDE – Alliance of Liberal and Democrats που μεταφράζεται σε Συμμαχία Φιλελεύθερων και Δημοκρατών. Δηλαδή ήταν σοσιαλδημοκρατία προς φιλελευθερισμό αλλά ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Εκτός αυτού δεν κράτησε πολύ, μόνο πέντε χρόνια. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως ένα τμήμα των μη συντηρητικών οικονομικά φιλελεύθερων ψηφοφόρων ψηφίζει Νέα Δημοκρατία.

Ίσως να ισχύει και για αυτό λέω 4 προς 1 (αντί 40 προς 1), η αναλογία συντηρητικών – μη συντηρητικών στους οικονομικά φιλελεύθερους ψηφοφόρους. Όμως οι μη συντηρητικοί θα αμφισβητήσουν το 4 προς 1 που είναι ΠΟΛΥ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΟ προς αυτούς. Ο μόνος τρόπος να το εξακριβώσουμε είναι στις κάλπες. Τι ποσοστά θα πάρει ένα μη συντηρητικό οικονομικά φιλελεύθερο κόμμα και τι ποσοστά θα πάρει ένα συντηρητικό (οικονομικά φιλελεύθερο);

Εκτός αυτού έχουμε και το μεγάλο πρόβλημα με το αδελφάτο της Νέας Δημοκρατίας και την συμμαχία των σεξουαλικών αποκλίσεων και ναρκομανών. Στις ΗΠΑ, το ποσοστό των LGBT (ΛΟΑΤΚΙ) υπολογίζεται σε 3,8%. Για την Ελλάδα δεν μπόρεσα να βρω στοιχεία και πιθανώς να μην υπάρχουν. Μια άλλη έρευνα (Statista) δείχνει ποσοστό 7,6% στην Γερμανία και 1,5% στην Ουγγαρία. Σε γενικές γραμμές, διάφορες έρευνες σε διάφορες χώρες κινούνται σε ένα εύρος 1,5–6,5% με μέσο όρο 4%.

Σύμφωνα με μια τρίτη έρευνα (Pewresearch), η Ελλάδα έχει από τα χαμηλότερα ποσοστά αποδοχής της ομοφυλοφιλίας στην Ευρώπη. Βρίσκεται κοντά στην Πολωνία και το Ισραήλ και είναι κάπως ευνοϊκότερη η άποψη σε σχέση με Ρωσία, Τουρκία, Λίβανο. Αυτονόητο είναι πως στον συντηρητικό χώρο, το ποσοστό των ΛΟΑΤΚΙ είναι χαμηλότερο σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό. Ε δεν μπορεί το 3% δηλαδή το αδελφάτο της Νέας Δημοκρατίας να κάνει κουμάντο στο 97%, τους μη ΛΟΑΤΚΙ του οικονομικού φιλελευθερισμού!

Ακόμη και να δεχτούμε ένα μεγάλο κόμμα οικονομικού φιλελευθερισμού, σε ένα δικομματικό σύστημα, το αδελφάτο θα έπρεπε να είναι το 3% της ηγεσίας ενώ τώρα είναι πάνω από 80% για να μην πως πάνω από 90%. Αν χρειαστεί, σε ένα δικομματικό σύστημα, θα δούμε πως θα συμβιβάσουμε τα ασυμβίβαστα. Αφού όμως το πολιτικό μας σύστημα είναι πολυκομματικό, οι ξένοι ιδεολογικά πρέπει να βρίσκονται σε διαφορετικά κόμματα και να προσπαθούν να τα βρουν μετεκλογικά, αν είναι απαραίτητη η συγκυβέρνηση δύο ή περισσότερων κομμάτων.

Μέχρι να έχουμε δικομματικό σύστημα, αν ποτέ γίνει, είναι υψίστης σημασίας για τους συντηρητικούς, να εκδιώξουν τους μη συντηρητικούς από τον συντηρητικό χώρο. Τώρα έχουμε ξένους ιδεολογικά στο ίδιο κόμμα. Από την μία έχουμε τον Μητσοτάκη που θα χαιρόταν πολύ αν ο γιος του είναι γκέι και τον Καραμανλή που σύμφωνα με φήμες είναι γκέι και από την άλλη πολλούς ανθρώπους θρησκευόμενους που θεωρούν την ομοφυλοφιλία αμαρτία, γιατί αυτό λέει η Χριστιανική θρησκεία.

Αφού φύγουν οι μη συντηρητικοί από τον συντηρητικό χώρο, θα ηγούνται συντηρητικοί και θα καθορίζουν συντηρητική ατζέντα. Τώρα ηγούνται μη συντηρητικοί που καθορίζουν μη συντηρητική ατζέντα για τον συντηρητικό χώρο. Το εμπόδιο όπως προανέφερα είναι τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και ειδικά τα κανάλια που ελέγχονται από την συμμαχία σεξουαλικά αποκλίνοντων και ναρκομανών. Μόλις ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο, η Ελλάδα θα αποκτήσει για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες ένα γνήσιο κεντροδεξιό κόμμα.

Ανδρέας