Μας φόρτωσαν τους Μητσοτάκηδες

Εμείς στην κεντροδεξιά πρέπει επιτέλους να ξυπνήσουμε γιατί μας ρίχνουν πολύ χοντρό δούλεμα. Έχετε συνειδητοποιήσει τι έγινε; Οι κεντρώοι ή σοσιαλιστές μας φόρτωσαν τους δικούς τους Μητσοτάκηδες. Πιο δικοί τους από τους Μητσοτάκηδες δεν υπάρχουν. Θα εξηγήσω τα πράγματα κάπως απλά, για να τα καταλάβουν και οι απλοϊκοί οι άνθρωποι.

Φτιάχνει ο Κωστής Μητσοτάκης, ο παππούς του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ένα κόμμα. Το έλεγαν περιπαιχτικά οι αντίπαλοι Κόμμα των Ξυπόλητων, σε αντίθεση με το Κόμμα των Καραβανάδων της δεξιάς. Ξυπόλητοι είναι οι πολύ φτωχοί. Με άλλα λόγια ήταν ένα μη κομμουνιστικό αριστερό κόμμα. Το κόμμα αυτό το έδωσε στον γυναικάδελφο του, τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Δεν ήταν αδελφός του ο Βενιζέλος, ήταν σαν αδελφός επειδή ήταν αδελφός της γυναίκας του Κατίγκως. Έκαναν εφτά παιδιά. Ένα από αυτά ήταν ο Κυριάκος επίσης πολιτικός όπως πολιτικός ήταν και ο αδελφός του Αριστομένης. Ο Κυριάκος παντρεύτηκε την Σταυρούλα Πλουμιδάκη, κόρη του Χαράλαμπου που ήταν επίσης πολιτικός και συγγενής με τον Βενιζέλο.

Απέκτησαν πέντε παιδιά, το δεύτερο ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πρώην πρωθυπουργός και πατέρας του νυν πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1918. Το 1940 ήταν μόλις 22 χρονών, πολύ μικρός για να έχει πολιτική δράση. Δραστηριοποιήθηκε πολιτικά αμέσως μετά την Απελευθέρωση όταν το 1946, σε ηλικία 28 χρονών εξελέγη βουλευτής Χανίων.

Με ποιο Κόμμα; Μα βέβαια με το κόμμα του παππούλη του Κωστή Μητσοτάκη που το είχε μετονομάσει ο Βενιζέλος σε Κόμμα των Φιλελεύθερων. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε πεθάνει τον Μάρτιο του 1936. Ο γιος του Σοφοκλής, μπαρμπούλης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, προσπάθησε να κρατήσει την ηγεσία του οικογενειακού κόμματος Μητσοτάκηδων – Βενιζέλων. Του είχαν βγει όμως δυο σφήνες, ο Παπανδρέου και ο Σοφούλης.

Τον υπερσκέλισε ο προερχόμενος από το κόμμα τους Γεώργιος Παπανδρέου και κατάφερε να γίνει αυτός Πρόεδρος της εξόριστης κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας του Καΐρου ενώ ο μπαρμπούλης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έγινε Αντιπρόεδρος. Έτσι μετά την Απελευθέρωση έγινε Πρωθυπουργός ο Παπανδρέου, για λίγους μήνες από τις 18 Οκτωβρίου 1944 έως τις 3 Ιανουαρίου 1945.   

Δεν έφθανε μόνο αυτό. Μετά την Απελευθέρωση, ο Θεμιστοκλής Σοφούλης ανέλαβε την αρχηγία των Φιλελεύθερων με τον μπαρμπούλη να είναι υπαρχηγός στο οικογενειακό κόμμα Μητσοτάκηδων – Βενιζέλων. Ο Σοφούλης έγινε για ένα μικρό διάστημα Πρωθυπουργός, από τις 22 Νοεμβρίου 1945 έως τις 4 Απριλίου 1946. Μετά την Απελευθέρωση άλλαζαν πολύ συχνά οι κυβερνήσεις και ήταν συνεργασίας.

Δηλαδή είχαν κατορθώσει να γίνουν Πρωθυπουργοί έστω και για λίγους μήνες, ο Παπανδρέου και ο Σοφούλης ενώ ο μπαρμπούλης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη δεν είχε γίνει. Ο Σοφούλης ξανάγινε πρωθυπουργός από τις 7 Σεπτεμβρίου 1947 έως τις 24 Ιουνίου 1949 σε τέσσερις διαδοχικές κυβερνήσεις αλλά ο μπαρμπούλης ακόμα τίποτα.

Οι Φιλελεύθεροι διασπάστηκαν και ενώθηκαν πάλι το ’47 - ΄48 και ο μπαρμπούλης κατόρθωσε να γίνει πάλι αρχηγός και Πρωθυπουργός το ’50 και το ’51. Έγινε αρχικά για λιγότερο από ένα μήνα τον Μάρτιο – Απρίλιο του ‘50 και μετά από τις 21 Αυγούστου ΄50 έως τις 27 Οκτωβρίου ’51. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξελέγη πρώτος βουλευτής Χανίων το ’50.

Ο καλός μπαρμπούλης Σοφοκλής τον έκανε υπουργό Οικονομικών και Συγκοινωνιών - Δημοσίων Έργων και ο Μητσοτάκης προαλειφόταν για την αρχηγία του οικογενειακού κόμματος Μητσοτάκηδων – Βενιζέλων. Δηλαδή ο καλός μπαρμπούλης Σοφοκλής έγινε πρωθυπουργός για ένα χρόνο και κάτι ενώ ο πατέρας του Ελευθέριος, για μεγάλα διαστήματα μέσα σε μία εικοσιπενταετία.

Αλλά δεν έφθανε μόνο ο Σοφούλης, ήταν και αυτός ο «διάολος» ο Παπανδρέου που είχε πρωθυπουργικές φιλοδοξίες. Μετά την ήττα από τον Συναγερμό το ’52, ο μπαρμπούλης Σοφοκλής παραιτήθηκε και ανέλαβε την αρχηγία του κόμματος ο Παπανδρέου. Ο μπαρμπούλης επανήλθε με την Φιλελευθέρα Δημοκρατική Ένωση και τελικά όλοι μαζεύτηκαν στην Ένωση Κέντρου.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν από τους πρώτους του νεοϊδρυθέντος κόμματος και του Ανένδοτου Αγώνα εναντίον του Καραμανλή και της ΕΡΕ. Ο Παπανδρέου ξανάγινε πρωθυπουργός για δύο μήνες τον Νοέμβριο – Δεκέμβριο του ’63 και για ένα χρόνο και κάτι μεταξύ Φεβρουαρίου ’64 και Ιουλίου ’65. Μετά έγινε η Αποστασία.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε τις ενδόμυχες σκέψεις όλων των πρωταγωνιστών αλλά σίγουρα οι προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες έπαιξαν κάποιο ρόλο, μάλλον σημαντικό. Πολλοί είχαν πρωθυπουργικές φιλοδοξίες. Ο Παπανδρέου είχε ένα γιο, τον Ανδρέα που ήταν συνομήλικος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με λίγους μήνες διαφορά. Και αυτός είχε πρωθυπουργικές φιλοδοξίες. Πάρα πολλοί με πρωθυπουργικές φιλοδοξίες στο χώρο του κέντρου – σοσιαλισμού.

Κέντρο με τον παλιό ορισμό δηλαδή ο χώρος ανάμεσα στην υποτιθέμενη δεξιά και τους κομμουνιστές. Ο ορισμός του κέντρου άλλαξε για να χωρέσουν τους Μητσοτάκηδες στην κεντροδεξιά. Τι έκαναν λοιπόν οι κεντρώοι – σοσιαλιστές; Φόρτωσαν τους δικούς τους Μητσοτάκηδες στην κεντροδεξιά, για να τους εκλέγουμε εμείς οι μ@λ@κες πρωθυπουργούς επειδή είχε πέσει συνωστισμός στον δικό τους χώρο. Να τους εκλέγουμε εμείς πρωθυπουργούς και να νομίζουμε πως έχουμε κεντροδεξιούς στην κυβέρνηση ενώ στην πραγματικότητα είναι κεντρώοι – σοσιαλιστές.

Η Αποστασία έχει παραγραφεί όπως και η Δικτατορία. Εδώ μας έβαλαν δέκα χρόνια μετά την Απελευθέρωση, πρωθυπουργό που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ήταν συνεργάτης των Ναζί, τον Καραμανλή. Θα θυμόμαστε μισό αιώνα αργότερα την Αποστασία και την Δικτατορία; Είναι ώρα να πάρουν πίσω τους δικούς τους Μητσοτάκηδες και να τους εκλέγουν αυτοί πρωθυπουργούς, αν θέλουν.

Βέβαια τα καλύτερο είναι να εκλείψουν οι δυναστείες Μητσοτάκηδων – Βενιζέλων και Καραμανλήδων. Ας πάρουν πίσω τους Μητσοτάκηδες κι ας τους κάνουν ό,τι θέλουν. Εμείς θα «τακτοποιήσουμε» τους Καραμανλήδες γιατί πολύ μας «τα πρήξανε» για εβδομήντα χρόνια, από το ’55. Είναι καιρός να δοθεί ένα τέλος στον Καραμανλισμό και να πάμε στην μετακαραμανλική περίοδο της κεντροδεξιάς.

Στέφανος