Εικόνα πολιτικών

Στην πολιτική πολλά λέγονται και δεν γίνονται και άλλα γίνονται και δεν λέγονται. Υπάρχει κρυφή ατζέντα, πολύ παρασκήνιο που δεν βγαίνει στη επιφάνεια. Αυτό που φαίνεται είναι η κορυφή του παγόβουνου. Πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε πίσω από την επιφάνεια για να αντιλαμβανόμαστε τι πραγματικά συμβαίνει. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Πολλοί το έχουν καταφέρει.

Σωστή ενημέρωση χρειάζεται και μια πιο προσεκτική ματιά των καταστάσεων. Αν κανείς δέχεται απροβλημάτιστα αυτά που του σερβίρουν τα συστημικά ΜΜΕ, τότε οικειοθελώς συναινεί στον αποπροσανατολισμό του. Αν έχει μοναδική πηγή ενημέρωσης τα Νεοταξικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, τότε θα βρίσκεται διαρκώς στο σκοτάδι.

Χρειάζεται να το ψάξει λίγο και να βρει πηγές ενημέρωσης σαν αυτό τον ιστότοπο που παρουσιάζουν τις καταστάσεις όπως πραγματικά έχουν. Εκτός των όσων προανέφερα, η εικόνα που βγάζουν προς τα έξω οι πολιτικοί ποτέ δεν είναι πραγματική. Η στάνταρτ προσέγγιση είναι ο τονισμός και προβολή των προτερημάτων και η απόκρυψη, ελαχιστοποίηση και δικαιολόγηση των ελαττωμάτων.

Αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο «αποδεκτό» και συμβαίνει και σε άλλα επαγγέλματα. Δηλαδή η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω, είναι μια εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού τους, με τονισμένα προτερήματα και ελαχιστοποιημένα ελαττώματα. Συμβαίνει αρκετές φορές, πολιτικοί να ξεφεύγουν από την εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού τους, για διάφορους λόγους.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω το πως και το γιατί. Αν κάποιος δεν είναι οργανωτικός μπορεί να προσπαθήσει να περάσει την εικόνα του δημιουργικού. Αν κάποιος δεν είναι πατριώτης θα προσπαθήσει να περάσει την εικόνα του ευρωπαϊστή ή διεθνιστή. Ο μη πατριώτης δεν είναι το ίδιο με τον προδότη. Όμως κάποιοι δωσίλογοι παρουσιάζονται ως πατριώτες.

Δηλαδή απομακρύνονται αρκετά από την εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού τους σε κάτι που δεν είναι δηλαδή με άλλα λόγια παίζουν ένα ρόλο όπως οι ηθοποιοί. Όσο πιο πολύ απομακρύνονται, τόσο μεγαλύτερες ικανότητες ηθοποιίας χρειάζονται. Είναι μερικοί πολιτικοί που έχουν δώσει ρεσιτάλ ηθοποιίας. Ως ηθοποιοί είναι πολύ καλοί αλλά ως εκπρόσωποι των πολιτών και κυβερνήτες κάκιστοι. Βέβαια δεν αρκούν στην περίπτωση των πολιτικών οι υποκριτικές ικανότητες αλλά χρειάζονται και γνώσεις πολιτικής.

Ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι που κάποιος πολιτικός θα ξεφύγει από την στάνταρτ «αποδεκτή» τακτική τονισμού προτερημάτων και ελαχιστοποίησης ελαττωμάτων; Είναι διάφοροι. Μπορεί να μην είναι αρκετή η στάνταρτ πρακτική δηλαδή να μην έχει αρκετά προτερήματα ή να μην έχουν απήχηση στο εκλογικό σώμα που τον ενδιαφέρει.

Μπορεί ο ρόλος που παίζει να έχει πολύ μεγαλύτερη απήχηση στους ψηφοφόρους που απευθύνεται από την εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού του. Μπορεί αυτό που είναι, ακόμα και εξιδανικευμένο, να ταιριάζει καλύτερα σε έναν άλλο πολιτικό χώρο από αυτόν που βρίσκεται. Γιατί να βρεθεί λοιπόν ένας πολιτικός σε έναν άλλο πολιτικό χώρο από αυτόν που ανήκει;

Γιατί αναγκάζεται από τις συνθήκες. Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι οι Μητσοτάκηδες. Λόγω της Αποστασίας δεν τους ήθελαν στον χώρο που ανήκουν. Επίσης υπήρχε πολύ μεγάλος ανταγωνισμός για την πρωθυπουργική καρέκλα. Έτσι άλλαξαν τον ορισμό της κεντροδεξιάς και βρέθηκαν στην υποτιθέμενη κεντροδεξιά, να παίζουν έναν ρόλο, να παριστάνουν τους κεντροδεξιούς.

Μπορεί κανείς για οικογενειακούς ή κοινωνικούς λόγους να βρίσκεται σε έναν πολιτικό χώρο. Παλαιότερα τα Βόρεια και Νότια ακριβά προάστεια της Αθήνας ήταν στην συντριπτική τους πλειονότητα προς τα δεξιά. Βέβαια με τους πολλούς πλούσιους που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ, άλλαξε κάπως αλλά εξακολουθεί να είναι η πλειονότητα προς τα δεξιά.

Αν κανείς έχει μεγαλώσει σε ένα κύκλο ΒΠ – ΝΠ και έχει πάει σε ένα καλό ιδιωτικό σχολείο, πιθανότατα θα βρίσκεται σε ένα κύκλο εύπορων και στην πλειονότητα κεντροδεξιών. Πως λοιπόν βρέθηκε ένας φτωχός φοιτητής, γιος ενός φτωχού δασκάλου από την Πρώτη Σερρών που είχε έρθει μόνος του στην Αθήνα, σε κεντροδεξιούς – δεξιούς εύπορους κύκλους; Αναφέρομαι βέβαια στον Καραμανλή.

Είναι γνωστό πως υπάρχουν και υπήρχαν ομοφυλόφιλοι σε εύπορους κύκλους όπως και σε όλα τα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Όμως ομοφυλόφιλοι πολιτικοί δεν έχουν θέση στον συντηρητικό χώρο. Οι ψηφοφόροι μπορούν να ψηφίζουν όποιο κόμμα θέλουν και δεν χρειάζεται να δώσουν λογαριασμό σε κανένα. Οι πολιτικοί πρέπει να δίνουν λογαριασμό στους ψηφοφόρους τους αλλιώς να κάνουν ένα άλλο επάγγελμα.

Μπορεί να ισχύει η εξήγηση του Δούρειου Ίππου σοσιαλιστικών κέντρων εξουσίας, κάποιος άλλος λόγος ή περισσότεροι του ενός λόγοι που πολιτικοί παίζουν έναν ρόλο όπως στο θέατρο. Σε κάθε περίπτωση, Μητσοτάκηδες και Καραμανλήδες παίζουν έναν ρόλο. Οι Μητσοτάκηδες παριστάνουν τους κεντροδεξιούς ενώ δεν είναι και οι Καραμανλήδες τους λεβέντες, πατριώτες, συντηρητικούς ενώ δεν είναι. Δεν είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Ξυπνήστε επιτέλους όλοι εσείς που ψηφίζετε Νέα Δημοκρατία.

Όσκαρ ερμηνείας

Ηλίας